Zenon Moszner

---

Życiorys

W 1951 roku Zenon Moszner uzyskał tytuł magistra matematyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po sześciu latach, w 1957, osiągnął stopień doktora, pod kierunkiem Stanisława Gołąba. W 1963 roku, na tej samej uczelni, zdobył habilitację. W ciągu dalszych lat jego kariery naukowej, w 1969 przyznano mu tytuł profesora nadzwyczajnego w dziedzinie nauk matematycznych, a w 1978 roku tytuł profesora zwyczajnego.

Wysłuchując jego wkład w rozwój edukacji matematycznej, należy również zauważyć, że w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie pełnił wiele znaczących funkcji. Sprawował urząd rektora w latach 1971-1975 oraz 1981-1983, a także był dziekanem Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Technicznego od 1965 do 1968 roku. Dodatkowo, w latach 1975-1981 oraz 1984-1989 kierował Instytutem Matematyki. W 1996 roku uczelnia ta nadała mu tytuł doktora honoris causa, natomiast na emeryturę przeszedł w 2000 roku.

Od 1960 roku był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Wzmacniając swoją obecność w społeczności matematycznej, w latach 1971–1981 oraz 1985–1993 zasiadał w zarządzie Oddziału Krakowskiego towarzystwa. Dodatkowo, był członkiem Komitetu Nauk Matematycznych Polskiej Akademii Nauk oraz japońskiego towarzystwa naukowego Tensor. W latach 1980–1985 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Matematyki AGH.

Wspólnie z Anną Krygowską, zainicjował piątą serię roczników Polskiego Towarzystwa Matematycznego, zatytułowaną Dydaktyka Matematyki, w której od 1990 do 1992 roku był redaktorem naczelnym. Ponadto, jego praca w czerwonej od strony redakcyjnej Aequationes Mathematicae również zasługuje na uwagę. Był przewodniczącym Jury Konkursu im. Marka Kuczmy, który przyznawany jest za najlepsze osiągnięcia w dziedzinie równań funkcyjnych.

W swoim dorobku naukowym zgromadził około 150 prac, które ukazały się w renomowanych czasopismach takich jak „Aequationes Mathematicae”, „Annales Polonici Mathematici”, „Bulletin des Sciences Mathématiques” oraz „Annales Scientifiques de l’École Normale Supérieure”. Jego badania koncentrowały się na teorii obiektów geometrycznych oraz teorii równań funkcyjnych, tym razem obejmując równanie translacji i jego zastosowania, jak również problemy związane z kształceniem oraz nauczaniem matematyki. W jego akademickim życiu wypromował on 17 doktorów, z których 3, w tym Stanisław Midura oraz Józef Tabor, uzyskało tytuł profesora. Uznawany jest za jednego z twórców polskiej szkoły równań funkcyjnych.

Jego osiągnięcia i wkład w rozwój matematyki zostały docenione poprzez liczne odznaczenia: Krzyż Kawalerski i Komandorski, a także Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Ponadto, uhonorowany został Medalem Komisji Edukacji Narodowej, a także pięciokrotnie zdobył nagrodę Ministra Edukacji Narodowej, w latach 1965, 1970, 1975, 1977 i 1984.

Pochowany jest na Cmentarzu Salwatorskim (sektor SC1-3-2).

---

Oceń: Zenon Moszner

---