Alfred Franciszek Hornig

---

Życiorys

Alfred Franciszek Hornig przyszedł na świat 2 października 1911 roku w Królewskiej Hucie, obecnie znanej jako Chorzów, w rodzinie, w której ojciec był ślusarzem hutniczym. W 1931 roku ukończył Państwowe Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze im. św. Stanisława Kostki w Chorzowie, co umożliwiło mu dalsze kształcenie na poziomie wyższym.

W latach 1931–1934 studiował filologię niemiecką na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego, a następnie, w 1935 roku, podjął naukę w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu. Po dwóch latach obronił pracę z zakresu geografii gospodarczej i w trakcie nauki zdobywał cenne doświadczenie, odbywając praktyki w firmach związanych z węglem oraz energetyką, które znajdowały się w Katowicach i Chorzowie.

W latach 1937–1941 Hornig zarządzał rodzinnym warsztatem galwanotechnicznym w Chorzowie. Pracował tam do momentu, gdy od marca 1942 do września 1944 roku pełnił funkcję referenta w zakładach metalurgicznych w austriackim Modlingu. Niestety, w trakcie II wojny światowej został aresztowany przez gestapo pod zarzutem współpracy z ruchem oporu.

Po wojnie, od września 1947 roku, pracował jako nauczyciel przedmiotów zawodowych w Miejskim Instytucie Kształcenia Handlowego w Chorzowie. W tej roli napisał podręczniki, takie jak „Geografia gospodarcza” oraz „Geografia Europy i wybranych państw europejskich”. Prowadził także warsztat galwanotechniczny z rodzicami jeszcze przez kilka lat.

W 1948 roku obronił tytuł magistra nauk ekonomiczno-handlowych w Akademii Handlowej w Poznaniu. Po zakończeniu tych studiów zrealizował także roczne studia geograficzne na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

W latach 1952–1962 pełnił rolę prezesa katowickiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geograficznego, a od 1957 roku współorganizował Śląski Instytut Naukowy w Katowicach, gdzie początkowo był zastępcą dyrektora, a później pracował jako pracownik naukowy.

Rok 1961 przyniósł mu istotny sukces – obronił na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego pracę doktorską pod tytułem „Wpływ człowieka na powierzchnię ziemi w północnej części Górnośląskiego Zagłębia Węglowego”. Jego wiedza i zainteresowania przyczyniły się do wielu publikacji naukowych, w tym anglojęzycznego referatu na XX Międzynarodowym Kongresie Geograficznym w Londynie.

W latach 1961–1964 pracował w Biurze Projektów Kopalnictwa Surowców Chemicznych w Chorzowie, a następnie przez siedem lat był starszym wykładowcą w Katedrze Geografii Regionalnej WSP w Krakowie. W 1964 roku rozpoczął pracę nauczycielską w Technikum Zawodowym dla Pracujących w Chorzowie. W międzyczasie, od 1965 do 1968 roku, był adiunktem w Zakładzie Instytutu Ekonomiki i Organizacji Przemysłu w Chorzowie.

Po przekształceniu instytutu, kontynuował pracę w Zakładzie Organizacji Produkcji i Badań Ekonomicznych, gdzie zarządzał Pracownią Badań Efektywności do 1971 roku. Napisał oraz współautor prawie 80 publikacji dotyczących gospodarki przestrzennej oraz ekonomiki przemysłu.

W 1971 roku obronił na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie stopień doktora habilitowanego w dziedzinie geografii ekonomicznej. Przez rok pracował jako starszy wykładowca w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach, a od grudnia 1972 roku był docentem w Akademii Ekonomicznej im. Karola Adamieckiego w Katowicach.

Senat tej uczelni w 1975 roku wystąpił do Rady Państwa o nadanie Hornigowi tytułu profesora nadzwyczajnego. Wkrótce podjął pracę w Politechnice Śląskiej w Gliwicach, gdzie od października 1975 roku pełnił funkcję prodziekana Wydziału Handlu, Transportu i Usług. Rok później został zastępcą dyrektora Instytutu Ekonomiki Transportu w Akademii Ekonomicznej w Katowicach, gdzie kierował Zakładem Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw Transportu oraz Studium Podyplomowym Organizacji i Zarządzania Transportem Samochodowym i Kolejowym.

Osiągnięcia naukowe Horniga obejmują szerokie spektrum badań związanych z geografią transportu oraz przemysłu, a także gospodarką surowców mineralnych. Był promotorem około 180 prac dyplomowych i magisterskich oraz recenzentem czterech dysertacji doktorskich i jednej pracy habilitacyjnej. Jego dorobek obejmuje przeszło 120 publikacji, w tym dwie książki i pięć broszur.

Alfred Hornig był również aktywnym członkiem Stowarzyszenia Miłośników Chorzowa im. Juliusza Ligonia, w którym od 1957 roku pełnił rolę wiceprzewodniczącego, a w latach 1967–1971 przewodniczył stowarzyszeniu. Pasjonował się grotołaznictwem oraz był oddanym kibicem „Ruchu” Chorzów.

Zmarł 4 lipca 1999 roku w Chorzowie, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu parafii pw. św. Jadwigi w Chorzowie.

Odznaczenia

Alfred Franciszek Hornig zdobył szereg honorowych odznaczeń w trakcie swojej kariery, które potwierdzają jego zasługi oraz wkład w różne dziedziny życia społecznego i kulturalnego.

Wśród najważniejszych wyróżnień należy wymienić:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1981 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, 荣获 w 1976 roku,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej, otrzymany w 1978 roku,
• Złota Odznaka „Zasłużonemu w Rozwoju Województwa Katowickiego”, przyznana w 1977 roku.

---

Oceń: Alfred Franciszek Hornig

---