Piotr Nowina-Konopka


Piotr Nowina-Konopka, urodzony 27 maja 1949 roku w Chorzowie, to znakomity przedstawiciel polskiej polityki i ekonomii. Jego wieloletnie zaangażowanie w życie społeczne oraz akademickie wyróżnia go jako osobę niezwykłą.

W swojej karierze pełnił wiele istotnych funkcji, w tym ministra stanu w Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1989–1990. Jako poseł, aktywnie uczestniczył w pracach Sejmu, zasiadając w nim podczas trzech kadencji: I, II oraz III.

Nowina-Konopka miał również okazję pracować jako urzędnik w Parlamencie Europejskim, gdzie jego doświadczenie i wiedza były nieocenione. W latach 2013-2016 reprezentował Polskę jako ambasador przy Stolicy Apostolskiej oraz Zakonie Maltańskim, wzmacniając relacje dyplomatyczne na międzynarodowej arenie.

Życiorys

Ukończył w 1972 roku studia na Wydziale Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego. W okresie od 1972 do 1974 pełnił funkcję asystenta na Politechnice Gdańskiej, a z kolei następnie rozpoczął studia doktoranckie. W 1978 roku uzyskał tytuł doktora nauk ekonomicznych. W latach 1976–1978 był kierownikiem ośrodka Odwoławczej Izby Morskiej, która miała swoją siedzibę w Gdyni. Po tym okresie, do 1989 roku, pracował jako adiunkt w Instytucie Ekonomiki Handlu Zagranicznego Uniwersytetu Gdańskiego. Lata 1988–1989 spędził ucząc na Gdańskim Instytucie Teologicznym.

Wczesne lata 80. były czasem, kiedy zainicjował Klub Inteligencji Katolickiej w Gdańsku, a także pełnił rolę sekretarza generalnego tej organizacji. W 1980 roku przyłączył się do „Solidarności”, gdzie został ekspertem ekonomicznym. Od 1982 do 1989 roku działał jako rzecznik prasowy Lecha Wałęsy, a podczas Okrągłego Stołu zajmował się m.in. przygotowaniem relacji dla prasy drugiego obiegu.

Na podstawie rekomendacji „Solidarności” w latach 1989–1990 obejmował stanowisko ministra stanu w kancelarii prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego. Do jego obowiązków należały kwestie związane z reformą samorządową, a także utrzymywanie kontaktów prezydenta z różnymi partiami politycznymi, parlamentem oraz kościołami i związkami zawodowymi.

W okresie od 1991 do 2001 roku był posłem na Sejm I, II oraz III kadencji, reprezentując okręgi radomskie: nr 7 oraz nr 37. Z ramienia Unii Demokratycznej oraz Unii Wolności został wybierany do Sejmu, gdzie miał znaczący wpływ jako założyciel i członek władz krajowych tych ugrupowań, pełniąc m.in. funkcję sekretarza generalnego UD. Pracował w Komisji Integracji Europejskiej, a potem jeszcze przez pewien czas jako wiceprzewodniczący tej komisji, a także w Komisji Spraw Zagranicznych.

W rządzie Jerzego Buzka miał zaszczyt objąć stanowisko sekretarza stanu oraz zastępcy przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej. Współpracował jako zastępca głównego negocjatora ds. akcesji RP do Unii Europejskiej. Po nieporozumieniu z Ryszardem Czarneckim, przeszedł do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, jednak do marca 1999 roku nadal pełnił funkcje związane z akcesją. Po roku 2001 zrezygnował z aktywnej działalności politycznej, niemniej jednak w 2005 roku wsparł inicjatywę założenia Partii Demokratycznej.

W 1991 roku był jednym z inicjatorów powstania Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana, której celem była promocja integracji europejskiej. Został członkiem rady fundatorów oraz przewodniczącym rady programowej. W latach 2005–2006 sprawował funkcję prezesa tej fundacji. W okresie od 1999 do 2004 roku był zastępcą rektora Kolegium Europejskiego z siedzibą w Brugii, a konkretnie na kampusie w Natolinie. Ponadto, w latach 2005-2006 jako ekspert międzynarodowy doradzał gruzińskiemu parlamentowi w kwestiach integracji europejskiej.

Od 2006 roku pracował w Parlamencie Europejskim w Brukseli, jako pierwszy Polak zajmujący dyrektorskie stanowisko w tej instytucji. Z początku pełnił rolę dyrektora ds. kontaktów z parlamentami krajowymi, a od 2009 roku dyrektora ds. kontaktów z Kongresem Stanów Zjednoczonych. Organizował oficjalne otwarcie Biura Parlamentu Europejskiego EPLO w Waszyngtonie, którym kierował do 2012 roku.

19 czerwca 2013 roku został powołany na stanowisko ambasadora RP przy Stolicy Apostolskiej, a także ambasadora RP przy Zakonie Maltańskim. Urzędowanie rozpoczął 6 lipca 2013 roku, jednak został odwołany w czerwcu 2016 roku. Po zakończeniu swojej misji dyplomatycznej przeszedł na emeryturę.

Odznaczenia

Piotr Nowina-Konopka posiada szereg prestiżowych odznaczeń, które wyróżniają go na tle innych. Wśród nich znajdują się między innymi:

  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Legia Honorowa V klasy,
  • Krzyż Zasługi I Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec,
  • Order Leopolda II III klasy,
  • Krzyż Wielki Orderu Piusa IX.

Życie prywatne

Piotr Nowina-Konopka jest osobą, która prowadzi satysfakcjonujące życie rodzinne. Jest żonaty z Wandą, której panieńskie nazwisko brzmi Tarkowska; razem wychowują dwie córki, Joannę oraz Marię.

Nowina-Konopka jest również osobą wielojęzyczną, posługującą się angielskim, francuskim, niemieckim, rosyjskim oraz włoskim. Ta umiejętność znacznie ułatwia mu nawiązywanie kontaktów zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym.

Przypisy

  1. LE LETTERE CREDENZIALI DELL’AMBASCIATORE DI POLONIA PRESSO LA SANTA SEDE. press.vatican.va, 09.09.2013 r. [dostęp 02.04.2021 r.]
  2. Nowy ambasador Polski w Watykanie. interia.pl, 01.07.2013 r. [dostęp 02.04.2021 r.]
  3. Komisja pozytywnie o kandydaturze Piotra Nowiny-Konopki na ambasadora w Watykanie. wp.pl, 09.05.2013 r. [dostęp 02.09.2017 r.]
  4. Buzek to open the European Parliament Liaison Office with US Congress. europarl.europa.eu, 29.04.2010 r. [dostęp 17.04.2021 r.]
  5. „Dziennikarze Okrągłego Stołu”. polskieradio24.pl, 05.02.2004 r. [dostęp 02.04.2021 r.]
  6. a b Dr Piotr Nowina-Konopka. ug.edu.pl. [dostęp 02.04.2021 r.]
  7. Piotr Konopka. sejm-wielki.pl. [dostęp 02.04.2021 r.]
  8. M.P. z 2013 r. poz. 712
  9. M.P. z 2013 r. poz. 713
  10. M.P. z 2004 r. nr 53, poz. 900

Oceń: Piotr Nowina-Konopka

Średnia ocena:4.96 Liczba ocen:22