Włodzimierz Janiurek

---

Życiorys

Włodzimierz Janiurek był osobistością o bogatej historii życiowej. Urodził się jako syn Stefana, który pracował jako urzędnik w spółce Skarboferm, oraz Heleny ze Sroków. Przed wybuchem II wojny światowej podjął naukę w Państwowym Gimnazjum nr 868 im. św. Stanisława Kostki w Chorzowie, gdzie ukończył trzy klasy. W listopadzie 1939 roku został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, skąd udało mu się uciec.

W okresie od października 1940 roku do stycznia 1945 roku pracował w hurtowniach żywności oraz jako szofer w Chorzowie. Następnie został przymusowo wcielony do Wehrmachtu i trafił na front zachodni, blisko granicy holenderskiej. Po dwóch miesiącach zdezerterował i dołączył do oddziałów British Army. Przez rok przebywał w brytyjskich obozach jenieckich w Belgii, w La Hulpe oraz Vilvoorde. Po wojnie, w kwietniu 1946 roku, wrócił do Polski.

W maju 1946 roku Janiurek przyłączył się do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie rozpoczął pracę w redakcji „Trybuny Robotniczej”, gdzie pełnił rolę redaktora oraz kierownika działu aż do października 1949 roku. W latach 1946–1951 był członkiem Związku Zawodowego Dziennikarzy RP, a w kolejnych latach Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich oraz Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej od 1982 roku.

Od 1948 roku Janiurek był aktywnym członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Ukończył maturę w Liceum im. Adama Mickiewicza w Katowicach, a następnie przeszedł przez jednoroczny kurs dziennikarski organizowany przez Związek Zawodowy Dziennikarzy w Warszawie. W latach 1949–1951 był słuchaczem Szkoły Partyjnej przy KC PZPR w Warszawie, co pozwoliło mu zdobyć wyższe wykształcenie dziennikarskie.

Od sierpnia 1951 do lipca 1954 roku pracował jako instruktor w Wydziale Prasy, Radia i Wydawnictw Komitetu Centralnego PZPR, równocześnie wykładając na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Ośrodku Szkolenia Dziennikarzy.

Od września 1954 do 1965 roku był redaktorem naczelnym „Trybuny Robotniczej”. W latach 1957–1969 pełnił mandat posła na II, III i IV kadencję z okręgu Gliwice, zasiadając w egzekutywie Komitetu Wojewódzkiego partii. Po 1965 roku studiował zaocznie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach, gdzie uzyskał dyplom. Od grudnia 1965 do stycznia 1971 roku pracował jako ambasador PRL w Czechosłowacji. Następnie, od marca 1971 roku do sierpnia 1980 roku, zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Urzędzie Rady Ministrów oraz rzecznika prasowego rządu.

W lutym 1980 roku dołączył do Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR, a w lipcu tego samego roku został ambasadorem PRL w Meksyku, funkcje te pełnił do października 1981 roku, pozostając członkiem partii aż do jej rozwiązania w styczniu 1990 roku.

W 1958 roku razem z Wilhelmem Szewczykiem opublikował książkę „O Śląsku i Ślązakach”. Był również autorem dzieła „Dzień dobry Nusantaro” oraz zbioru reportaży i listów z podróży po Morzu Śródziemnym „Ucieczka z klepsydry”. Ponadto współprzył współpracy przy albumie „Suita Śląska” (z Jerzym Gliszczyńskim) oraz w 1991 roku wydał swoje wspomnienia „Nie wołać mnie z powrotem”.

Janiurek był wdowcem; jego żona, Janina Janiurkowa, zmarła w 1984 roku. Pochowany jest na cmentarzu przy ul. Henryka Sienkiewicza w Katowicach.

Odznaczenia

Włodzimierz Janiurek uzyskał szereg prestiżowych odznaczeń, które świadczą o jego wyjątkowej działalności oraz poświęceniu dla kraju.

• Order Sztandaru Pracy I klasy,
• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1955),
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955),
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego,
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”,
• Wielka Złota Odznaka Honorowa z Gwiazdą za Zasługi dla Republiki Austrii.

---

Oceń: Włodzimierz Janiurek

---