Emil Dziwisz

Dziwisz wyrastał w rodzinie, w której kluczowymi postaciami byli jego rodzice - Teresa z domu Buba oraz Anastazy. Jego ojciec był pracownikiem Huty Batory, a matka zajmowała się domem, co odzwierciedlało typowe życie rodzinne w tamtym okresie. Emil był ósmym dzieckiem w rodzinie, mając siedmioro rodzeństwa: Edwarda, Helenę, Feliksa, Alojzego, Karola, Augustyna oraz Konstantego.

Kariera piłkarska Dziwisza rozpoczęła się w 1934 roku, gdy dołączył do drużyny juniorów Ruchu Chorzów. Już cztery lata później doczekał się awansu do zespołu seniorów, który wówczas rywalizował w I lidze. Jego debiut w barwach „Niebieskich” miał miejsce 3 lipca 1938 roku, podczas zremisowanego meczu 2:2 z ŁKS-em Łódź. Wówczas zastąpił on nieobecnego Gerarda Wodarza.

W swojej karierze Dziwisz zdobył pierwszą bramkę 2 lipca 1939 roku, jednak jego zespół przegrał 2:3 z Polonią Warszawa. Wraz z „Niebieskimi” wywalczył mistrzostwo Polski w sezonach 1938 i 1939.

Po wybuchu II wojny światowej niemieckie władze okupacyjne zlikwidowały klub Ruch, jednak wkrótce powstał Bismarckhütter SV, w którym Dziwisz również miał okazję grać. Jego debiut w nowym zespole odbył się 19 listopada 1939 roku podczas przegranego meczu 1:2 przeciwko Turn-und Sport Lipine, w którym został zmieniony przez Jana Wiechoczka. Niestety, jako Ślązak, Emil został przymusowo wcielony do Wehrmachtu i zginął w grudniu 1942 roku w niewyjaśnionych okolicznościach pod Donieckiem.

W hołdzie dla jego talentu i osiągnięć, w 2006 roku Emil Dziwisz został wpisany na listę zasłużonych sportowców przez Radę Pedagogiczną Szkoły Podstawowej nr 34 im. Sportowców Hajduckich w Chorzowie, co jest świadectwem jego znaczenia w historii polskiego sportu.