Gerard Wodarz, urodzony 10 sierpnia 1913 roku w Hajdukach Wielkich, zmarł 8 listopada 1982 roku w Chorzowie. Był to postać o znaczącym wpływie na polski sport, który zapisał się w historii jako piłkarz oraz trener. Jako napastnik reprezentował Polskę w latach 1932–1939, brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w 1936 roku oraz w Mistrzostwach Świata w 1938 roku. W czasach II wojny światowej pełnił również służbę wojskową, będąc żołnierzem zarówno Wehrmachtu, jak i Polskich Sił Zbrojnych.
Wodarz przez większość swojej kariery sportowej był związany z Ruchem Chorzów, gdzie rozpoczął treningi w 1926 roku w juniorach. Już w sezonie 1929 otrzymał szansę na grę w pierwszym zespole. Dzięki swojej determinacji i umiejętnościom, zdobył z drużyną pięciokrotne mistrzostwo Polski w latach 1933, 1934, 1935, 1936 i 1938, co z pewnością miało ogromne znaczenie dla jego kariery oraz dla klubu.
Po wybuchu II wojny światowej, Wodarz grał od 1939 do 1941 roku w zespole Bismarckhütter SV, powstałym na terenach okupowanych. Po podpisaniu trzeciej listy narodowościowej został wcielony do Wehrmachtu, gdzie stacjonował w Holandii, Belgii oraz Francji. Jego losy zmieniły się w 1944 roku, kiedy to trafił do niewoli, a po jej zakończeniu zgłosił się do Polskich Sił Zbrojnych, dostając przydział do Sił Powietrznych.
W ramach służby, pracował jako podoficer-instruktor wychowania fizycznego w bazie Newton, co pozwoliło mu powrócić do piłki nożnej, grając w polskiej drużynie RAF Newton Notts. Po wojnie, w latach 1945–1946, Wodarz reprezentował szkocki klub Fraserburgh FC. Na początku 1946 roku powrócił do Ruchu Chorzów, kończąc tam swoją karierę piłkarską i podejmując się roli trenera.
Jako trener, posiadał licencje instruktora piłki nożnej oraz trenera II i I klasy. Wodarz był szkoleniowcem m.in. Rymera Niedobczyce, Ruchu Chorzów, Piasta Gliwice, Górnika Zabrze, Górnika Świętochłowice, ŁTS-u Łabędy oraz Górnika 09 Mysłowice. Dzięki swojemu doświadczeniu i wizji prowadził młodzieżowe zespoły Górnika i Stali Zabrze, wpływając tym samym na rozwój sportowy wielu młodych piłkarzy.
Kariera piłkarska
Młodość i początki kariery
Gerard Wodarz, który przyszedł na świat 10 sierpnia 1913 roku w Hajdukach Wielkich, był synem Jana i Heleny z domu Mak. Jego ojciec, żołnierz Armii Cesarstwa Niemieckiego, zginął w 1914 roku podczas bitwy pod Tannenbergiem. Gerard spędził młodzieńcze lata, biorąc udział w lokalnych rozgrywkach klubów ulicznych i zapisując się do zespołu „Świętej Jadwigi”. Pod okiem nauczyciela szkolnego doskonalił swoje umiejętności, a mecze uliczne przeniósł na hałdę Kalina.
W wieku dwunastu lat, począł grać w juniorach Ruchu Chorzów. Gdy dwa lata później drużyna rezerw została rozwiązana, młodzi piłkarze założyli Haller Chorzów, co umożliwiło Wodarzowi pradawne playoffy rezerwowe. W wieku czternastu lat, zasilił nowo utworzoną drużynę i z miejsca zagrał jako lewoskrzydłowy. Już po sześciu miesiącach, dał się poznać w meczu towarzyskim seniorów, zdobywając bramkę w meczu z BBTS-em Bielsko-Biała po strzale z dystansu. W 1929 roku reprezentował Ruch w tygodniowym turnieju w Gdańsku, a w 1930 roku ukończył Koedukacyjną Szkołę Handlową w Hajdukach Wielkich.
Ruch Chorzów
Wodarz został zaproszony do pierwszego zespołu Ruchu Chorzów w sezonie 1929. Debiutował jako rezerwowy bramkarz w wyjazdowym meczu z Pogonią Lwów, a jego pierwszy ligowy występ miał miejsce 7 lipca 1929 roku, gdzie, mimo że był nieuprawniony do gry, wystąpił w przegranym spotkaniu z Warszawianą (1:4). Biorąc pod uwagę, że brakowało mu zaledwie kilku tygodni do ukończenia szesnastego roku życia, spędził na boisku tylko 84 minuty, co uczyniło ten mecz jego jedynym w tym sezonie. Ostatecznie Ruch zakończył rozgrywki na dziesiątej pozycji.
W maju 1930 roku, przy asyście Józefa Soboty, Wodarz zdobył bramkę w spotkaniu przeciwko Garbarni Kraków (2:2). Dnia 25 maja 1930 roku strzelił swojego pierwszego gola dla Ruchu, co miało miejsce w wygranym meczu z Polonią Warszawa (2:1). W domowym starciu z ŁKS (4:0) w czerwcu tego samego roku, Wodarz asystował Teodorowi Peterkowi.
Sezon 1931 zakończył się na piątej pozycji, a Wodarz cieszył się uznaniem, będąc jedną z czterech osób, które wystąpiły we wszystkich meczach w pełnym wymiarze czasowym. Strzelił sześć bramek, przez co uplasował się na trzeciej pozycji wśród strzelców zespołu. W grudniu 1931 roku w meczu towarzyskim przeciwko AKS Chorzów Wodarz zdobył trzy bramki.
W 1932 roku Wodarz wziął udział w towarzyskim turnieju organizowanym przez AKS Chorzów, zdobywając dwa gole w finale przeciwko Meteorowi Praga. W sezonie 1933 wystąpił w meczach z zespołami, notując asystę przy golu Alfreda Gwosdzia. Jednak w meczu rewanżowym nabawił się poważnej kontuzji. Ruch zakończył ten sezon na pierwszym miejscu, zdobywając mistrzostwo Polski.
W 1934 roku Wodarz zdobył dziesięć bramek i obronił tytuł mistrza Polski z drużyną. Kiedy objął funkcję kapitana w 1935 roku, jego zespół z trudem wywalczył kolejne mistrzostwo w 1936 roku. Wspólnie z Ernestem Wilimowskim, Wodarz odgrywał kluczową rolę w sukcesach Ruchu Chorzów, prezentując bardzo wysoki poziom przez całe jako gracz.
Okres II wojny światowej
Dwa dni po wybuchu II wojny światowej, Ruch Chorzów został zlikwidowany przez niemieckie władze okupacyjne. Gerard w tym czasie został powołany do 75. Pułku Piechoty i brał udział w obronie przed niemieckim atakiem, a jego jednostka w końcu skapitulowała 21 września 1939 roku. W trakcie walk, udało mu się uciec z transportu i przez pewien czas ukrywał się, aż został aresztowany i stawiony do niewoli w Gliwicach. W efekcie, Wodarz został zmuszony do występowania w Bismarckhütter Sport Vereinigung 1899 e.V, gdzie mimo wyzwań związanych z okupacją, odnosił sukcesy na murawie.
Ostatecznie, jego kariera w piłce nożnej była pełna zawirowań, zwłaszcza kiedy zmuszony był wstąpić do Wehrmachtu, co zaprowadziło do zbiegów okoliczności i wyzwań, z którymi musiał się zmierzyć jako zawodowy sportowiec. W 1944 roku, podczas służby frontowej, Wodarz odniósł kontuzję, a kilka jego powrotów do piłki zawodowej zostało zakłócone przez wojnę, co kształtowało jego biografię.
Powrót do Ruchu Chorzów
Po zakończeniu wojny, Wodarz wrócił do Polski w styczniu 1946 roku i zasilił szeregi Ruchu Chorzów. Jego pierwszy mecz po wojnie miał miejsce w marcu 1946 roku, a Wodarz zadebiutował oficjalnie 17 marca 1946 roku w meczu z Siemianowiczanką, zdobywając gola. W sezonie 1946/1947 rozpoczął od solidnych występów, w czym nie przeszkodziły mu wcześniejsze doświadczenia wojenne. Osiągnął dziesięć goli w rozgrywkach.
Wkrótce jego drużyna zdobyła prestiżowy tytuł mistrza Śląska, a Wodarz miał okazję wystąpić w eliminacjach do I ligi. Jego rola w Ruchu była nieoceniona, a jego doświadczenie sprzed wojny i wojskowe czyniło go nie tylko liderem na boisku, ale i w zespole. Gerard Wodarz to postać, która łączy historię futbolu polskiego z czasem wojen, pełna determinacji i niezłomności.
„Na dziesiątym miejscu klasyfikujemy Wodarza z mistrzowskiego zespołu piłkarskiego Polski. Grał on wielokrotnie w reprezentacji krajowej i śląskiej, a za granicą jest jednym z najbardziej popularnych naszych graczy.”
W lutym 1938 roku Wodarz został powołany na towarzyskie spotkania z Francją Północną, jednak doznał kontuzji. Potem jego kariera doprowadziła do kolejnych tytułów i wyzwań, a wszystko zakończyło się wybuchem II wojny światowej, co uwydatniło nieustanną walkę o piłkarskie dziedzictwo, które ze sobą niosł.
Kariera reprezentacyjna
Reprezentacja Polski
Gerard Wodarz był aktywnym reprezentantem Polski w okresie 1932–1939. W tym czasie wystąpił w dwudziestu ośmiu meczach, zdobywając dziewięć bramek. Jego debiut miał miejsce 2 października 1932 roku, kiedy to zagrał w kadrze prowadzonej przez Józefa Kałużę, a jego pierwszy występ zakończył się zwycięstwem 0:5 w spotkaniu towarzyskim z Rumunią, gdzie zanotował asystę przy golu strzelonym przez Józefa Nawrota na 0:2. Już 14 października 1934 roku, Wodarz zdobył swoje pierwsze trafienie w barwach narodowych w wygranym meczu z Łotwą 2:6, gdzie zdołał również zdobyć dwa kolejne gole, tym samym kompletując hat tricka. Kariera międzynarodowa Wodarza dobiegła końca po zremisowanym meczu z Belgią (3:3) 27 maja 1939 roku.
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1936
W dniu 15 czerwca 1936 roku, zarząd Polskiego Związku Piłki Nożnej ogłosił udział reprezentacji Polski w letnich igrzyskach olimpijskich w Berlinie. Przygotowania do turnieju ruszyły od 6 lipca na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie, gdzie powołano trzydziestu sześciu zawodników, w tym również Wodarza. W ramach przygotowań drużyna rozegrała cztery mecze towarzyskie, a w dniach 11–12 lipca zagrała w dwóch sparingach z Wackerem Wiedeń. Wodarz sprzedaje się w wygranej potyczce drugiego dnia (3:1, 12 lipca 1936), za co został uznany najlepszym piłkarzem na boisku. Kolejne testy drużyny miały miejsce w dniach 18-19 lipca, kiedy to Polacy zmierzyli się z węgierską drużyną Phöbus Budapeszt. W drugim meczu, Wodarz zdołał zdobyć trzy bramki (4:4, 19 lipca 1936). Po zakończeniu przygotowań, zarząd zatwierdził listę osiemnastu graczy olimpijskich, wśród których był Wodarz.
„Wszystko mi się w tym meczu udawało. Oddawałem centry dokładnie moim kolegom, a dwie bramki strzelone przeze mnie do przerwy były, jak to określili obserwatorzy, majstersztykiem”
Wodarz w odniesieniu do swojego występu przeciwko Wielkiej Brytanii. Na igrzyskach olimpijskich, zespół prowadzony przez Kurta Otto oraz kapitana Józefa Kałużę, brał udział we wszystkich czterech meczach. W pierwszej rundzie, reprezentacja odnotowała zwycięstwo w meczu z amatorską drużyną Węgier (0:3, 5 sierpnia 1936), w którym Wodarz strzelił gola w drugiej części. W ćwierćfinale, polski zespół pokonał amatorską kadrę Wielkiej Brytanii 4:5, w którym Wodarz skutecznie trafił trzy razy. Uczestniczył także w przegranym półfinale z Austrią (1:3, 11 sierpnia 1936) oraz w meczu o trzecie miejsce przeciw Norwegii (2:3, 13 sierpnia 1936), w którym zdobył gola po asyście Waleriana Kisielińskiego z rzutu rożnego. Zajmując trzecie miejsce w klasyfikacji strzelców, zdobył również tytuł najlepszego lewoskrzydłowego olimpijskiego, co zostało uhonorowane przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski złotym zegarkiem.
Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1938
Podczas eliminacji do Mistrzostw Świata we Francji, Polska mierzyła się z Jugosławią w dwumeczu. W pierwszym meczu, wygranym przez Polaków 4:0 (10 października 1937), Wodarz odegrał rolę asystenta przy strzale Leonarda Piontka na 1:0. Przygotowania do rewanżu rozpoczęły się w grudniu 1937 roku od obozu zimowego, w którym brał udział Wodarz. W marcu 1938 roku, reprezentacja odbyła zgrupowanie w Warszawie, podczas którego Wodarz brał udział w przegranym meczu kontrolnym z miejscową Polonią (1:7, 22 marca 1938). W kwietniu zagrał w rewanżu z Jugosławią (1:0, 3 kwietnia 1938), co pozwoliło polskiej reprezentacji na awans do głównego turnieju dzięki korzystniejszemu bilansowi bramkowemu.
Tuż przed wyjazdem na turniej olimpijski, zawodnicy uczestniczyli w tygodniowym obozie przygotowawczym w Wągrowcu, pod okiem selekcjonerów Mariana Spoidę, Tadeusza Forysia i kapitana związkowego Józefa Kałużę. Wodarz wystąpił w meczu przeciwko Brazylii (6:5 pd., 5 czerwca 1938), która wyeliminowała Polaków z turnieju. Po tej imprezie zaznaczono jego obecność w zestawieniu najlepszych piłkarzy na pozycji lewoskrzydłowego.
„Był (…) wyjątkowo dobrze usposobiony, miał niejednokrotnie piękne zagrania, a jego strzały na bramki prawie zawsze nosiły w sobie zarodek zdobycia gola.”
Prasa o występie Wodarza w reprezentacji Górnego Śląska w marcu 1936 roku.
Reprezentacja Śląska
W latach 1931–1947, Gerard Wodarz miał także okazję występować w reprezentacji Śląska, w której zagrał w piętnastu meczach, zdobywając trzy bramki. Debiut miał miejsce 25 października 1931 roku, w przegranym spotkaniu towarzyskim z reprezentacją Wrocławia (5:2). Jego pierwsze trafienie miało miejsce 8 grudnia 1936 roku w meczu przeciwko Floridsdorfer AC, który zakończył się porażką 4:6. W lipcu 1938 roku uczestniczył w ćwierćfinale Pucharu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie reprezentacja Śląska przegrała z Lwowem (7:1, 17 lipca 1938), późniejszym zdobywcą tytułu. W trakcie drugiej wojny światowej Wodarz zagrał dla Śląska w trzech meczach towarzyskich, gdzie przeciwnikami były drużyny z Brandenburgii, Kraju Sudetów oraz Saksonii. Ostatnie spotkanie w barwach reprezentacji miało miejsce przeciwko Brnu (2:3, 21 czerwca 1947).
Reprezentacja Górnego Śląska
W latach 1924–1939 miały miejsce mecze między reprezentacjami polskiej i niemieckiej części Górnego Śląska. Po powstaniach śląskich oraz plebiscycie, region podzielono na część wschodnią i zachodnią, dlatego drużyny te zaczęto określać jako Śląsk Polski i Niemiecki. Konfrontacje te przez prasę nazywane były „małymi meczami międzypaństwowymi”. Wodarz jako zawodnik reprezentacji polskiej części Górnego Śląska występował w latach 1934–1939, zdobywając cztery bramki w siedmiu spotkaniach. Debiutował 18 marca 1934 roku w meczu rozegranym w Bytomiu, który zakończył się bezbramkowym remisem, a jego pierwsza bramka miała miejsce 1 września 1935 roku w rozgrywkach, które Polska wygrała 9:1 odbywających się w Katowicach. Ostatnie spotkanie z drużyną Górnego Śląska miał miejsce w styczniu 1939 roku, kiedy to reprezentacja poniosła porażkę w Bytomiu (5:3, 8 stycznia 1939), co było ostatnim meczem przed wybuchem II wojny światowej.
Kariera trenerska
Rymer Niedobczyce
W okresie półmetku sezonu 1948 Gerard Wodarz podjął wyzwanie i rozpoczął pracę w Rymerze Niedobczyce. Przed jego przybyciem zespół przez siedem kolejek zmagał się z problemem braku trenera, a w przeszłości drużynę prowadził Pavel Lovas, któremu udało się przeprowadzić tylko sześć spotkań. Wodarz objął drużynę na jedenastej pozycji w tabeli ligowej. Zadebiutował 1 sierpnia 1948 roku w meczu, który oddał się pod znakiem porażki 4:0 z Cracovią. Ostatecznie Rymer zajął przedostatnie miejsce w tabeli, co zaowocowało spadkiem do niższej ligi. Gerard Wodarz prowadził zespół w trzynastu meczach, zdobywając w tym czasie jedynie osiem punktów. W bilansie zanotował trzy zwycięstwa, dwa remisy oraz osiem porażek, z bramkami 14:26.
Ruch Chorzów
Pojawienie się w Ruchu Chorzów nastąpiło po dziesięciu kolejkach ligowych sezonu 1949. W momencie, gdy Wodarz obejmował zespół, ekipa „Niebieskich” znajdowała się na dziewiątej pozycji w tabeli ligowej i nie miała jeszcze trenera. Debiut szkoleniowca miał miejsce 3 lipca 1949 roku w pamiętnym meczu, w którym drużyna w dramatyczny sposób przegrała 8:4 z Lechem Poznań. Rekordowa liczba straconych goli w tym spotkaniu, wynosząca osiem, zapisała się w historii klubu jako niezwykle smutny osiągnięcie. Mimo trudności, Ruch zakończył sezon na ósmej lokacie, zapewniając sobie utrzymanie w lidze. Wodarz poprowadził drużynę w dwunastu meczach, zdobywając dwanaście punktów z bilansem pięciu zwycięstw, dwóch remisów oraz pięciu porażek, przy stosunku bramkowym 24:23.
Piast Gliwice
W 1950 roku Gerard Wodarz uzyskał kwalifikacje instruktora piłki nożnej. W połowie sezonu 1949/1950 objął posadę w Piaście Gliwice, który wówczas grał w opolskiej A klasie. Zastąpił na stanowisku trenera Edwarda Metzgera, a jego debiut miał miejsce 19 marca 1950 roku, kiedy to drużyna wygrała 3:2 w emocjonującym meczu derbowym przeciwko Carbo Gliwice. Zespół „Piastunek” zakończył sezon na czwartym miejscu w tabeli z dorobkiem dwudziestu pięciu punktów, co świadczy o udanej współpracy pod wodzą Wodarza.
Górnik Zabrze
W październiku 1950 roku Wodarz podpisał kontrakt z Górnikiem Zabrze, który rywalizował w katowickiej A klasie. Zajął miejsce trenera Karola Luksa, który nie zdołał poprowadzić drużynę do awansu. Jego pierwszy mecz na ławce trenerskiej odbył się 6 grudnia w towarzyskim spotkaniu, w którym Górnik przegrał 2:4 z Ruchem Chorzów. Wiosną 1951 roku, dzięki reorganizacji II ligi, Górnik uzyskał możliwość udziału w rozgrywkach. Wodarz przygotował zespół na obozie w Szklarskiej Porębie, a po serii kontrolnych meczów przyszedł czas na debiut w lidze, który miał miejsce 8 kwietnia. Drużyna pod jego wodzą wygrała 5:1 przeciwko Skrze Częstochowa. Na koniec sezonu Górnik zakończył na drugim miejscu, co oznaczało bliskie uzyskania awansu do I ligi – zabrzanie przegrali jedynie o punkt z Górnikiem Wałbrzych.
W 1952 roku Wodarz zaprosił do współpracy Alfreda Krawczyka, który wprowadził do treningów elementy fizycznego przygotowania. W efekcie drużyna zakończyła sezon na szóstym miejscu, gromadząc szesnaście punktów. Zaledwie rok później Górnik został zdegradowany do III ligi. W kronikach klubu zapisała się również historia Pucharu Polski, w którym brali udział po raz pierwszy i dotarli do ćwierćfinałów, wykorzystując swoją szansę, aby pokonać m.in. Garbarnię Kraków oraz Warcie Poznań.
Górnik Świętochłowice i ŁTS Łabędy
W roku 1957 Wodarz objął stanowisko w Górniku Świętochłowice, grającym w śląskiej lidze wojewódzkiej. Debiutował 7 kwietnia 1957 roku, lecz niestety mecz zakończył się porażką 0:5 z GKS-em Gliwice. Drużyna zakończyła sezon na siódmym miejscu z dwudziestoma dwoma punktami. W kolejnym roku Wodarz prowadził ŁTS Łabędy, z którym odniósł sukces w postaci awansu z A klasy do śląskiej ligi wojewódzkiej, kończąc sezon z dorobkiem trzydziestu ośmiu punktów.
Powrót do Piasta Gliwice i Ruchu Chorzów
W sezonie 1960 Gerard Wodarz ponownie związany został z Piastem Gliwice. Współpraca z Jerzym Kubiakiem na stanowisku trenerskim rozpoczęła się od debiutu 13 marca 1960 roku, którego wynikiem była przegrana 1:2 z Górnikiem Radlin. Pod jego wodzą Piast zakończył sezon na trzeciej pozycji, tracąc do awansu jedynie cztery punkty, a ich dorobek wyniósł 26 punktów. W 1961 roku Wodarz ukończył kurs trenerski II klasy, a później miał drugi epizod w Ruchu Chorzów, gdzie nieoczekiwanie stracił posadę po trzech meczach. Potem prowadził Górnika 09 Mysłowice, jednakże zespół zakończył rozgrywki na czternastej pozycji i spadł z ligi.
Statystyki
Klubowe w I lidze
| Sezon | Klub | Liga | Liga krajowa | |
|---|---|---|---|---|
| Meczów | Bramek | |||
| 1929 | Ruch Chorzów | I Liga | 1 | 0 |
| 1930 | Ruch Chorzów | I Liga | 23 | 4 |
| 1931 | Ruch Chorzów | I Liga | 22 | 6 |
| 1932 | Ruch Chorzów | I Liga | 22 | 6 |
| 1933 | Ruch Chorzów | I Liga | 20 | 2 |
| 1934 | Ruch Chorzów | I Liga | 21 | 10 |
| 1935 | Ruch Chorzów | I Liga | 14 | 4 |
| 1936 | Ruch Chorzów | I Liga | 18 | 9 |
| 1937 | Ruch Chorzów | I Liga | 16 | 6 |
| 1938 | Ruch Chorzów | I Liga | 17 | 3 |
| 1939 | Ruch Chorzów | I Liga | 10 | 1 |
| Suma | 184 | 51 | ||
Reprezentacja Polski
| Reprezentacja | Rok | Mecze | Bramki |
|---|---|---|---|
| Polska | 1932 | 1 | 0 |
| 1933 | 3 | 0 | |
| 1934 | 5 | 3 | |
| 1935 | 1 | 0 | |
| 1936 | 5 | 3 | |
| 1937 | 3 | 1 | |
| 1938 | 8 | 2 | |
| 1939 | 2 | 0 | |
| Podsumowanie | 28 | 9 | |
| Mecze oraz gole w reprezentacji | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Polska | |||||||
| Lp. | Data | Miejsce | Przeciwnik | Wynik | Gol | Rozgrywki | |
| 1. | 02.10.1932 | Bukareszt, Rumunia | Rumunia | 0:5 | _ | towarzyski | |
| 2. | 04.06.1933 | Warszawa, Polska | Belgia | 0:1 | _ | towarzyski | |
| 3. | 10.09.1933 | Warszawa, Polska | Jugosławia | 4:3 | _ | towarzyski | |
| 4. | 03.12.1933 | Berlin, Niemcy | Niemcy | 1:0 | _ | towarzyski | |
| 5. | 21.05.1934 | Kopenhaga, Dania | Dania | 4:2 | _ | towarzyski | |
| 6. | 23.05.1934 | Sztokholm, Szwecja | Szwecja | 4:2 | _ | towarzyski | |
| 7. | 26.08.1934 | Belgrad, Jugosławia | Jugosławia | 4:1 | _ | towarzyski | |
| 8. | 09.09.1934 | Warszawa, Polska | Niemcy | 2:5 | _ | towarzyski | |
| 9. | 14.10.1934 | Ryga, Łotwa | Łotwa | 2:6 | _ | towarzyski | |
| 10. | 12.05.1935 | Wiedeń, Austria | Austria | 5:2 | _ | towarzyski | |
| 11. | 16.02.1936 | Bruksela, Belgia | Belgia | 5:2 | _ | towarzyski | |
| nieoficjalny | 05.08.1936 | Berlin, Niemcy | Węgry | 0:3 | _ | IO 1936 | |
| nieoficjalny | 08.08.1936 | Berlin, Niemcy | Wielka Brytania | 4:5 | _ | IO 1936 | |
| nieoficjalny | 11.08.1936 | Berlin, Niemcy | Austria | 3:1 | _ | IO 1936 | |
| 12. | 13.08.1936 | Berlin, Niemcy | Norwegia | 3:2 | _ | IO 1936 | |
| 13. | 06.09.1936 | Belgrad, Jugosławia | Jugosławia | 9:3 | _ | towarzyski | |
| 14. | 13.09.1936 | Warszawa, Polska | Niemcy | 1:1 | _ | towarzyski | |
| 15. | 04.10.1936 | Kopenhaga, Dania | Dania | 2:1 | _ | towarzyski | |
| 16. | 23.06.1937 | Warszawa, Polska | Szwecja | 3:1 | _ | towarzyski | |
| 17. | 04.07.1937 | Łódź, Polska | Rumunia | 2:4 | _ | towarzyski | |
| 18. | 10.10.1937 | Warszawa, Polska | Jugosławia | 4:0 | _ | el. MŚ 1938 | |
| 19. | 13.03.1938 | Zurych, Szwajcaria | Szwajcaria | 3:3 | _ | towarzyski | |
| 20. | 03.04.1938 | Belgrad, Jugosławia | Jugosławia | 1:0 | _ | el. MŚ 1938 | |
| 21. | 22.05.1938 | Warszawa, Polska | Irlandia | 6:0 | _ | towarzyski | |
| 22. | 05.06.1938 | Strasburg, Francja | Brazylia | 6:5 | _ | MŚ 1938 | |
| 23. | 18.09.1938 | Chemnitz, Niemcy | Niemcy | 4:1 | _ | towarzyski | |
| 24. | 25.09.1938 | Warszawa, Polska | Jugosławia | 4:4 | _ | towarzyski | |
| 25. | 23.10.1938 | Warszawa, Polska | Norwegia | 2:2 | _ | towarzyski | |
| 26. | 13.11.1938 | Dublin, Irlandia | Irlandia | 3:2 | _ | towarzyski | |
| 27. | 22.01.1939 | Paryż, Francja | Francja | 4:0 | _ | towarzyski | |
| 28. | 27.05.1939 | Łódź, Polska | Belgia | 3:3 | _ | towarzyski | |
Reprezentacja Śląska
| Reprezentacja | Rok | Mecze | Bramki |
|---|---|---|---|
| Śląsk | 1931 | 1 | 0 |
| 1932 | 1 | 0 | |
| 1933 | 1 | 0 | |
| 1934 | 0 | 0 | |
| 1935 | 0 | 0 | |
| 1936 | 2 | 1 | |
| 1937 | 2 | 0 | |
| 1938 | 2 | 1 | |
| 1939 | 1 | 0 | |
| 1940 | 1 | 0 | |
| 1941 | 1 | 0 | |
| 1942 | 0 | 0 | |
| 1943 | 0 | 0 | |
| 1944 | 0 | 0 | |
| 1945 | 0 | 0 | |
| 1946 | 2 | 1 | |
| 1947 | 1 | 0 | |
| Suma | 15 | 3 | |
| Mecze oraz bramki w reprezentacji | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Śląsk | |||||||
| Lp. | Data | Miejsce | Przeciwnik | Wynik | Gol | Rozgrywki | |
| 1. | 25 października 1931 | Wrocław, Polska | Wrocław | 5:2 | _ | towarzyski | |
| 2. | 10 lipca 1932 | Katowice, Polska | Lwów | 3:1 | _ | Puchar redakcji Sportu | |
| 3. | 12 września 1933 | Katowice, Polska | Budapeszt | 1:3 | _ | towarzyski | |
| 4. | 21 maja 1936 | Chorzów, Polska | Kraków | 4:0 | _ | towarzyski | |
| 5. | 8 grudnia 1936 | Chorzów, Polska | Floridsdorfer AC | 4:6 | _ | towarzyski | |
| 6. | 6 kwietnia 1937 | Wiedeń, Austria | Floridsdorfer AC | 2:4 | _ | towarzyski | |
| 7. | 9 czerwca 1937 | Chorzów, Polska | Kraj Basków | 3:4 | _ | towarzyski | |
| 8. | 18 maja 1938 | Chorzów, Polska | Wolverhampton Wanderers | 4:4 | _ | towarzyski | |
| 9. | 17 lipca 1938 | Lwów, Polska | Lwów | 7:1 | _ | Puchar Polski | |
| 10. | 31 grudnia 1939 | Berlin, III Rzesza | Brandenburgia | 3:3 | _ | towarzyski | |
| 11. | 14 kwietnia 1940 | Katowice, III Rzesza | Kraj Sudetów | 4:3 | _ | towarzyski | |
| 12. | 9 lutego 1941 | Katowice, III Rzesza | Saksonia | 3:5 | _ | towarzyski | |
| 13. | 28 kwietnia 1946 | Katowice, Polska | Kraków | 1:1 | _ | Puchar im. Józefa Kałuży | |
| 14. | 3 maja 1946 | Katowice, Polska | Gdańsk | 4:1 | _ | towarzyski | |
| 15. | 21 czerwca 1947 | Katowice, Polska | Brno | 2:3 | _ | towarzyski | |
Reprezentacja Górnego Śląska
| Reprezentacja | Rok | Mecze | Bramki |
|---|---|---|---|
| Górny Śląsk | 1934 | 1 | 0 |
| 1935 | 2 | 2 | |
| 1936 | 1 | 2 | |
| 1937 | 1 | 0 | |
| 1938 | 1 | 0 | |
| 1939 | 1 | 0 | |
| Podsumowanie | 7 | 4 | |
| Mecze i gole w kadrze narodowej | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Górny Śląsk | |||||||
| Lp. | Data | Miejsce | Rywal | Wynik | Gol | Typ rozgrywek | |
| 1. | 18.03.1934 | Bytom | Śląsk Opolski | 0:0 | _ | towarzyski | |
| 2. | 24.03.1935 | Zabrze | 3:3 | _ | towarzyski | ||
| 3. | 01.09.1935 | Katowice | 9:1 | _ | towarzyski | ||
| 4. | 01.03.1936 | Bytom | 1:3 | _ | towarzyski | ||
| 5. | 26.12.1937 | 2:4 | _ | towarzyski | |||
| 6. | 05.02.1938 | Katowice | 2:1 | _ | towarzyski | ||
| 7. | 08.01.1939 | Bytom | 5:3 | _ | towarzyski | ||
Trenerskie
| Statystyki trenerskie w karierze | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Drużyna | Rok | Klasa | |||||
| Mecze | Wygrane | Remisy | Przegrane | % zwycięstw | |||
| Rymer Niedobczyce | 1948 | I Liga | 13 | 3 | 2 | 8 | 23.1 |
| Ruch Chorzów | 1949 | I Liga | 12 | 5 | 2 | 5 | 41.7 |
| Górnik Zabrze | 1951 | II Liga | 14 | 10 | 1 | 3 | 71.4 |
| Górnik Zabrze | 1952 | II Liga | 18 | 6 | 7 | 5 | 33.3 |
| Górnik Zabrze | 1954 | II Liga | 20 | 7 | 7 | 6 | 35 |
| Ruch Chorzów | 1961 | I Liga | 3 | 0 | 1 | 2 | 0 |
Sukcesy
Ruch Chorzów
Gerard Wodarz odniósł znaczące sukcesy w barwach Ruchu Chorzów, zdobywając Mistrzostwo Polski w kilku sezonach, a mianowicie: 1933, 1934, 1935, 1936 oraz 1938 roku. Jego zespół zajął także trzecie miejsce w mistrzostwach Polski w 1937 roku.
Trenerskie
W rolach szkoleniowca, Wodarz poprowadził Górnika Zabrze do awansu do II ligi w sezonie 1953, a także ŁTS Łabędy do III ligi w 1958 roku, co podkreśla jego umiejętności trenerskie oraz zdolności organizacyjne w zarządzaniu drużynami piłkarskimi.
Wyróżnienia
W 1936 roku został wyróżniony tytułem Piłkarza roku według ekspertów z piłkarskiej encyklopedii Fuji. W tym samym roku otrzymał także tytuł najlepszego lewoskrzydłowego podczas turnieju olimpijskiego. Dodatkowo, jego osiągnięcia w tamtym okresie docenił Przegląd Sportowy przyznając mu 10. miejsce w plebiscycie na najlepszego piłkarza. W 1938 roku znalazł się w zestawieniu najlepszych lewoskrzydłowych mistrzostw świata oraz uzyskał 10. lokatę w plebiscycie zorganizowanym przez Kurier Wieczorny, na najlepszego śląskiego sportowca w kategorii mężczyzn. Jego wkład w polski futbol został również doceniony w 2019 roku, kiedy to został nominowany do reprezentacji 100-lecia Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Życie prywatne
Gerard Wodarz miał rodzinę, z którą dzielił swoje życie. Był żonaty z Łucją, z domu Zorzycką. Para doczekała się czwórki dzieci: Marceliny, Krystyny oraz bliźniaków, Mariana i Lucjana. Jego szwagrem był Franciszek Zorzycki.
Wodarz zdobył wykształcenie w dziedzinie rachunkowości i swoją karierę zawodową związał z hutnictwem oraz branżą spożywczą. Pracował w hucie Batory oraz w przedsiębiorstwie zajmującym się obrotem nabiałem, znanym jako „Manna”. Niestety, jego życie zakończyło się 8 listopada 1982 roku w Chorzowie, gdzie został pochowany na terenie parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny przy ulicy Granicznej.
Grób Gerarda Wodarza jest miejscem, do którego przychodzą jego bliscy, aby oddać hołd zmarłemu.
Odznaczenia
Gerard Wodarz zdobył szereg distynkcji i odznaczeń w okresie swojej działalności sportowej oraz społecznej.
- srebrna odznaka Polskiego Związku Piłki Nożnej, 1935,
- srebrny Krzyż Zasługi, 1938.
Przypisy
- Wojciech Zmyślony: Gerard Wodarz. [dostęp 18.10.2019 r.]
- Kowoll 2019 ↓, s. 389.
- Kowoll 2019 ↓, s. 377.
- Kowoll 2019 ↓, s. 376.
- a b c Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 55.
- hppn.pl: Sezon 1952 » II liga » Tabela. [dostęp 06.04.2020 r.]
- hppn.pl: Sezon 1951 » II liga » Tabela. [dostęp 06.04.2020 r.]
- Dobosz 1977 ↓, s. 34.
- Od klasy A do największego sukcesu. „Trybuna Robotnicza”. Nr 286, s. 4, 02.12.1957 r.
- Konieczny, Krawczyk, Gorzelany 1971 ↓, s. 294–300.
- a b Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 49.
- Piernasty mecz na stadionie Warty. „Ziemia”, Nr 52, 27.06.1950 r.
- Reflektorem na boiskach piłkarskich. „Trybuna Robotnicza”. Nr 294, s. 4, 09.12.1953 r.
- Drobne wiadomości sportowe. „Kurier Wieczorny”. Nr 68, s. 7, 10.03.1935 r.
- Gazeta Wyborcza: Legenda Ruchu Chorzów, jakiej dotąd nie znaliście. [dostęp 19.04.2010 r.]
- TVP Sport: Wybierz swoją Reprezentację 100-lecia!. [dostęp 05.10.2019 r.]
- Przegląd Sportowy: Plebiscyt rok po roku – 1936. [dostęp 24.11.2008 r.]
- Gowarzewski 2018 ↓, s. 46.
- Gowarzewski 2018 ↓, s. 43.
- Gowarzewski 2018 ↓, s. 42.
- 1:0. „Śląski Kurjer Poranny”. Nr 102, s. 6, 10.04.1936 r.
- JanJ. Goksiński, Klubowa historia piłki nożnej do 1970 roku, s. 304 [zarchiwizowane].
- Najlepsi piłkarze polscy zawodowcami? Wilimowski, Piontek, Wodarz i Góra w „Racing Clubie”. „Śląski Kurjer Poranny”. Nr 304, s. 7, 05.11.1937 r.
- Szczegóły pięknego zwycięstwa nad Bologną 5:1 (3:0). „Kurier Wieczorny”. Nr 301, s. 7, 02.11.1937 r.
Pozostali ludzie w kategorii "Sport i rekreacja":
Franciszek Tim | Michał Szewczyk (piłkarz) | Krystian Michallik | Marek Wleciałowski | Walter Panchyrz | Marcin Molek | Henryk Alszer | Alfred Gwosdz | Eugeniusz Faber | Edmund Potrzebowski | Daniel Gacek | Józef Nowak (piłkarz) | Bernard Morys | Dariusz Rzeźniczek | Egon Piechaczek | Mirosław Miozga | Antoni Rurański | Bogna Sobiech | Ryszard Wyrobek | Marta MajowskaOceń: Gerard Wodarz