Henryk Nowara

Nowara osiągnął wiele w swojej karierze sportowej, zdobywając tytuł dwukrotnego mistrza Polski w kategorii średniej w 1949 i 1952 roku, a także będąc wicemistrzem Polski w tej samej kategorii w 1947 roku oraz w kategorii półciężkiej w 1951 roku. Jego umiejętności jako boksera nie przeszły niezauważone, ponieważ wziął udział w mistrzostwach Europy w 1949 roku. Na igrzyskach olimpijskich w 1952 roku, mimo większych ambicji, odpadł w eliminacjach w swojej kategorii średniej. W trakcie swojej kariery zawodniczej, stoczył imponującą liczbę 347 walk, z których 314 zakończył zwycięstwem, 6 razy remisując, a 27 przegrał.

Po zakończeniu kariery bokserskiej Henryk Nowara związał swoje życie z pracą trenerską, szczególnie w śląskich klubach bokserskich. Był bliskim współpracownikiem Feliksa Stamma, legendarnego trenera, z którym dzielił swoje podejście do szkolenia przyszłych mistrzów. Jego kariera trenerska nabrała tempa, gdy w 1967 roku wyjechał do Meksyku, aby przygotować kadrę bokserską tego kraju przed igrzyskami olimpijskimi, współpracując z Kazimierzem Marcem. Sukcesy odniesione przez meksykańskich bokserów na olimpiadzie, które przerodziły się w zdobycie czterech medali, przyczyniły się do nadania mu przydomka "Profesor Enrique".

W początkowych latach 70. XX wieku objął kadrę bokserską Polski, kształtując polskich bokserów w przygotowaniach do mistrzostw Europy w 1971 roku, gdzie drużyna zdobyła sześć medali, oraz do igrzysk olimpijskich w 1972 roku, gdzie Polacy również zdobyli cztery medale. Jego wysiłki nie zostały zauważone, czego dowodem była odznaka, jaką otrzymał w 1972 roku — Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.