Antoni Piechniczek

---

Życiorys

Rodzina i kariera zawodnicza

Antoni Piechniczek jest synem Emila Piechniczka oraz Magdaleny, z domu Marczok. Jego ojciec, pochodzący z Raciborza, został zmuszony do wstąpienia do Wehrmachtu pod koniec II wojny światowej, a później dostał się do niewoli radzieckiej, skąd nigdy nie powrócił. Został uznany za zmarłego 9 maja 1945 roku, w sowieckim obozie w Witebsku.

Kariera piłkarska Piechniczka rozpoczęła się w Zrywie Chorzów. Po tym zespole grał w ośmiu różnych klubach, w tym w Naprzodzie Lipiny od 1960 do 1961 roku, Legii Warszawa w latach 1961-1965, a także w Ruchu Chorzów w latach 1965-1972 oraz we francuskim Chateauroux od 1972 do 1973 roku. W 1964 roku z Legią Warszawa zdobył Puchar Polski, a cztery lata później mistrzostwo Polski z Ruchem Chorzów. W latach 1967-1969 zagrał w trzech meczach reprezentacji Polski. Potrafił grać zarówno w pomocy, jak i na prawej obronie. Na zakończenie kariery piłkarskiej ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.

Trener i selekcjoner

W 1972 roku Antoni był brany pod uwagę jako przyszły szkoleniowiec Stali Stalowa Wola, lecz nie doszło do porozumienia w wyniku zaproponowania wspólnego prowadzenia zespołu z Jerzym Kopą. Jego pierwszym klubem jako trenera był BKS Bielsko-Biała, gdzie rozpoczął pracę w sierpniu 1973 roku. Początkowo mieszkał w Chorzowie, a następnie przeniósł się do Bielska-Białej. W swoim debiutanckim sezonie nie udało mu się awansować do wyższej ligi, przegrywając z Piastem Gliwice. W sezonie 1974/1975 drużyna zajęła piąte miejsce, a bilans Piechniczka w BKS Bielsko-Biała wyniósł 26 zwycięstw, 20 remisów oraz 14 porażek. Później został trenerem Odry Opole, z którą w sezonie 1975/1976 zdobył tytuł mistrza II ligi. Debiut w I lidze zakończył się zwycięstwem z drużyną Legii Warszawa 4:1. W sierpniu 1979 objął funkcję szefa wyszkolenia w Okręgowym Związku Piłki Nożnej w Katowicach. Pracował również z drużynami Ruchu Chorzów oraz Górnika Zabrze, a także z drużynami zagranicznymi, w tym z katarskimi klubami oraz zespołem z Zjednoczonych Emiratów Arabskich, a także tunezyjskim Esparance Tunis. W 1987 roku z Górnikiem Zabrze zdobył mistrzostwo Polski.

29 grudnia 1980 roku Antoni został mianowany trenerem oraz selekcjonerem reprezentacji Polski. Pełnił tę rolę od 5 stycznia 1981. W swoim debiucie stracił mecz z Rumunią, przegrywając 0:2. Udało mu się jednak doprowadzić zespół do awansu na mistrzostwa świata w Hiszpanii w 1982 roku. W półfinale drużyna przegrała z Włochami 0:2, lecz w meczu o trzecie miejsce pokonała Francję 3:2. Piechniczek również uzyskał awans na mistrzostwa świata w Meksyku w 1986 roku, ale jego drużyna zakończyła zmagania na 1/8 finału, co doprowadziło do jego rezygnacji w czerwcu tego roku. Na początku 1996 roku wrócił na stanowisko selekcjonera, lecz nie udało mu się zrealizować awansu na mundial we Francji w 1998, co zakończyło się jego dymisją 7 czerwca 1997. Szkoleniowo prowadził również reprezentację Tunezji (uczestniczył w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988) i Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Działalność zawodowa i polityczna

Antoni Piechniczek był długoletnim działaczem Polskiego Związku Piłki Nożnej. W 2004 roku został członkiem zarządu oraz wiceprezesem do spraw szkolenia. W latach 2008-2012 piastował funkcję wiceprezesa PZPN. Brał także udział w pracach rady nadzorczej Odry Wodzisław Śląski. Dodatkowo, pełnił rolę wykładowcy na Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach.

W 2002 roku został wybrany z listy Unii Samorządowej, zgodnej z Unią Wolności, do sejmiku śląskiego, gdzie sprawował funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku. W wyborach w 2005 roku stanął na czele listy Partii Demokratycznej – demokraci.pl w wyborach do Sejmu w okręgu katowickim. W grudniu tego samego roku dołączył do klubu radnych Platformy Obywatelskiej, a w 2006 roku na ich liście ponownie uzyskał mandat radnego województwa. W wyborach parlamentarnych w 2007 roku z ramienia PO został senatorem w okręgu katowickim, uzyskując 207 243 głosy. Nie starał się o reelekcję w 2011 roku, a w eurowyborach w 2014 roku poparł Polskę Razem.

Osiągnięcia sportowe

Antoni Piechniczek jest postacią, która pozostawiła trwały ślad w historii polskiego sportu. Jego osiągnięcia jako piłkarza i trenera są niekwestionowane i zasługują na szczególne wyróżnienie.

W czasie swojej kariery piłkarskiej zdobył Mistrzostwo Polski w 1968 roku z Ruchem Chorzów. Dodatkowo, w roku 1964, sięgnął po Puchar Polski z drużyną Legii Warszawa.

Po zakończeniu kariery zawodniczej, Piechniczek odniósł sukcesy jako trener. W 1987 roku zdobył ponownie Mistrzostwo Polski, tym razem prowadząc drużynę Górnika Zabrze. Wcześniej, w 1977 roku, zdołał wywalczyć Puchar Ligi Polskiej z drużyną Odrą Opole.

Jednym z najważniejszych momentów jego kariery trenerskiej było osiągnięcie III miejsca na Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej w 1982 roku z reprezentacją Polski. To wydarzenie jest pamiętane jako jedna z największych chwil w historii polskiego futbolu.

Odznaczenia i wyróżnienia

Antoni Piechniczek, wyróżniający się w świecie sportu, został uhonorowany licznymi odznaczeniami i tytułami, które potwierdzają jego znaczenie oraz osiągnięcia w zakresie piłki nożnej. Poniżej przedstawiamy szczegółową listę jego najważniejszych odznaczeń:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1999),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982),
• Tytuł „Trenera Roku” przyznawany przez czasopismo „Piłka Nożna” (1978),
• Medal Kalos Kagathos (2017),
• Tytuł honorowego obywatela Opola (2018) oraz Chorzowa (2019),
• Tytuł doktora honoris causa Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach (2021),
• Tablica w Alei Gwiazd Sportu w Wiśle (2022).

Każde z tych wyróżnień stanowi dowód na jego poświęcenie oraz sukcesy w dziedzinie sportu, a także znaczący wpływ na rozwój polskiej piłki nożnej.

---

Oceń: Antoni Piechniczek

---