Paul Szczurek

Szczurek, będący obywatelem polskim o niemieckiej narodowości, w swoich zeznaniach wskazał: „Polakiem czułem się do września 1939 roku”. Z wykształcenia był hutnikiem, posiadał podstawowe wykształcenie, a przed wstąpieniem do SS, w styczniu 1940 roku, służył jako podoficer w wojsku polskim.

W październiku 1940 roku rozpoczął swoją brutelną działalność w obozie Auschwitz, gdzie pozostał aż do stycznia 1945 roku. W czasie swojej służby Szczurek pełnił różne role, w tym strażnika oraz funkcję Blockführera (blokowego). Był także zaangażowany w biuro cenzury korespondencji więźniów. 1 maja 1944 roku, jego status został podwyższony do stopnia Unterscharführera, co potwierdza jego rosnące znaczenie w strukturach obozowych.

Szczurek był znany z wyjątkowego okrucieństwa. Brał aktywny udział w selekcjach Żydów, brutalnie traktując swoje ofiary. Bicie więźniów, zarówno w trakcie wyładowywania transportów, jak i podczas prowadzenia ich do komór gazowych, stało się jego codziennością. Jego działania doprowadziły do wielu egzekucji, w tym zbrodni dokonanej pod „ścianą śmierci” bloku 11. Szczurek nie oszczędzał nikogo, traktując więźniów brutalnie, niezależnie od ich wieku czy płci, co czyniło go jednym z najbardziej znanych oprawców obozowych.

Po zakończeniu II wojny światowej, Paul Szczurek stanął przed sądem w pierwszym procesie oświęcimskim. 22 grudnia 1947 roku został skazany na karę śmierci przez powieszenie za swoje okrutne zbrodnie. Wykonanie wyroku miało miejsce w krakowskim więzieniu Montelupich.